Ασφαλισμένοι-Ανασφάλιστοι
Γραμμένο τον Μάιο 2005..κι όμως επίκαιρο….
Η αναπηρία του ασφαλιστικού συστήματος υιοθετείται από την οικονομία ενός κοινωνικού συστήματος που αναπαράγει την υποτίμηση, από την οποία τα υποσύνολά του διακατέχονται.
Θεραπευτές, ασθενείς, ιδιωτικοί και δημόσιοι χώροι μεγαλώνοντας με τους πριγκιπικούς διθυράμβους του Φρόιντ, της Κλάιν, τα ταμπού και το πένθος της χρονιότητας, βάφτισαν τους εαυτούς τους θεραπευτές, ασθενείς, επιστήμονες, πολίτες Β΄ κατηγορίας. Αφέθηκαν στο φθόνο ή τον θαυμασμό της παντοδυναμίας των λοιπών ειδικοτήτων και παθήσεων κρατώντας την απόρριψη μέσα τους. Αντίπαλοι ενός ψευδούς αγώνα, υπέρμαχοι μιας ψευδεπίγραφης ολιγοπωλιακής διεκδίκησης, αφήνοντας το καρκίνωμα να μεγαλώνει.
Τα χρήματα που εισπράττονται από κάθε εργαζόμενο γι’ αυτό που λέγεται ψυχική υγεία χάνουν την αξία τους, υποτιμημένα, προπολεμικά χαρτονομίσματα. Η κοινωνία του «ζω ή πεθαίνω», η κοινωνία του «δε βαριέσαι», η κοινωνία του «αλλάξτε κανάλι», επιτάσσει έναν υποτιμημένο θεραπευτή, έναν υποτιμημένο ασφαλισμένο. Υπεύθυνοι και οι δυο για την τύχη τους σιωπούν. Κλείνονται στο αυτιστικό κέλυφος της κοινής παθολογίας, χωρίς κανείς να τολμά να σπάσει τη σιωπή, μήπως και ο πόνος ακουστεί, μήπως και αντιληφθεί έναν κόσμο κωφαλάλων.
Κι ύστερα τιμητές των πάντων, αυτόκλητοι υπερασπιστές, τραγουδοποιοί, αυτοσαρκαζόμαστε με το «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους», βεβηλώνοντας τις όποιες αξίες μάς ανήκαν κάποτε.
Μάιος 2005. Τα παιδιά του σήμερα που τα υπηρετούμε ως θεραπευτές, ως γονείς, ως φορείς ιδιωτικών και δημόσιων χώρων, ως κράτος πρόνοιας, όταν μεγαλώσουν, θα γυρίσουν πίσω, θα μας κοιτάξουν με απαξίωση, θα αφήσουν λίγα ευρώ στο καπέλο του ζητιάνου με τη φλογέρα. Δεν ξέρω αν θα δούμε τη σκηνή, αν θα πάρουμε το ανορθόγραφο σημείωμά τους για την άλλη γραφή, για την άλλη γλώσσα που μιλάμε, διαβάζοντας:«καληνύχτα και… χωρίς εφιάλτες».
Γεώργιος Κοκκίνης
Παιδοψυχίατρος